احتراق کنترلشدهی Oxy–N₂ با ترکیب دقیق اکسیژن و نیتروژن، دمای شعله را بهینه کرده و راهی نو برای افزایش بازده و کاهش آلایندگی در سیستمهای حرارتی فراهم میسازد . سپهر گاز کاویان تولید کننده و تامین کننده گازهای خالص وترکیبی دارای گواهینامه ISO17025 و آزمایشگاه مرجع اداره استاندارد ایران می باشد.جهت خرید گازهای خالص و ترکیبی تماس بگیرید.02146837072 – 09033158778
احتراق از بنیادیترین فرآیندهای انرژیزا در صنایع مدرن است و بهطور گسترده در تولید نیرو، فرآوری فلزات، صنایع شیمیایی و سامانههای پیشران به کار میرود. در حالت کلاسیک، احتراق معمولاً با هوای محیط انجام میشود که حاوی حدود ۲۱ درصد اکسیژن و ۷۸ درصد نیتروژن است. اما حضور نیتروژن در این ترکیب باعث کاهش دمای شعله، رقیقسازی محصولات احتراق و تولید گازهای آلاینده مانند اکسیدهای نیتروژن (NOx) میشود. برای حل این مسئله، رویکردهای جدیدی مانند احتراق با اکسیژن خالص (Oxy-fuel combustion) و احتراق کنترلشدهی اکسیژن–نیتروژن (Oxy–N₂ Combustion) توسعه یافتهاند.
در فناوری Oxy–N₂، اکسیژن و نیتروژن بهطور دقیق و کنترلشده به نسبتهای مشخص وارد فرآیند احتراق میشوند تا ترکیبی از مزایای احتراق با اکسیژن خالص و احتراق هوایی حاصل شود. این فناوری نهتنها بهرهوری حرارتی را افزایش میدهد بلکه امکان کنترل آلایندگی و بازچرخانی گازهای خروجی را فراهم میکند.
اصول علمی احتراق Oxy–N₂
در سیستمهای احتراق کنترلشده، ترکیب گازهای ورودی به محفظهی احتراق شامل اکسیژن خالص و نیتروژن با درصدهای تنظیمشده است. در این حالت، نسبت اختلاط گازها معمولاً بین ۳۰ تا ۹۰ درصد اکسیژن و مابقی نیتروژن است که بسته به نوع سوخت ( گاز طبیعی، نفت، زغالسنگ یا زیستتوده) و کاربرد سیستم تغییر میکند.
در مقایسه با احتراق هوا، حذف بخش قابلتوجهی از نیتروژن سبب میشود واکنشهای شیمیایی با شدت بیشتری انجام شوند و دمای شعله بهصورت چشمگیری بالا رود. اما اگر اکسیژن خالص بهتنهایی به کار رود، دما بیش از حد بالا رفته و ممکن است به تجهیزات آسیب بزند. در نتیجه، تزریق کنترلشدهی نیتروژن بهعنوان عامل رقیقکننده و تنظیمکنندهی دما به حفظ تعادل حرارتی سیستم کمک میکند.
معادلهی کلی احتراق سوخت هیدروکربنی (به عنوان مثال متان) در حالت Oxy–N₂ به صورت زیر است:
CH₄ + aO₂ + bN₂ → CO₂ + 2H₂O + bN₂
در این فرآیند، مقدار «a» و «b» بهگونهای تنظیم میشود که نسبت اکسیژن به نیتروژن و به تبع آن دمای شعله، سرعت احتراق، و بازده حرارتی بهینه گردد.
نقش اکسیژن در احتراق کنترلشده
اکسیژن عنصر حیاتی در واکنشهای سوختن است و میزان آن تعیینکنندهی سرعت واکنش، بازده حرارتی و تشکیل محصولات جانبی است. در احتراق Oxy–N₂، تزریق اکسیژن خالص بهجای هوای محیط سبب میشود:
افزایش چگالی انرژی شعله
با حذف بخشی از نیتروژن غیرفعال، انرژی آزادشده از احتراق در حجم کمتر متمرکز میشود و بازده گرمایی بالا میرود.
افزایش کنترل حرارت موضعی
بهکمک تزریق تدریجی اکسیژن، میتوان دمای شعله را کنترل و از تخریب نسوزها جلوگیری کرد.
بهبود کیفیت احتراق سوختهای کمکیفیت
در سوختهایی با ارزش حرارتی پایین مانند زیستتوده یا زغالسنگ مرطوب، اکسیژن خالص باعث احتراق کاملتر و کاهش تولید CO میشود.

نقش نیتروژن در احتراق کنترلشده
در نگاه اول ممکن است نیتروژن تنها بهعنوان یک گاز بیاثر در فرآیند احتراق دیده شود، اما در سیستم Oxy–N₂، نقش آن بسیار کلیدی است. نیتروژن بهعنوان عامل کنترلکنندهی دما و سرعت شعله عمل میکند و مزایای زیر را دارد:
تنظیم دمای احتراق: رقیقسازی اکسیژن با نیتروژن از افزایش بیش از حد دمای شعله جلوگیری میکند و مانع از آسیب به مشعل و دیوارهی محفظه میشود.
کاهش نرخ تشکیل NOx: اگرچه نیتروژن میتواند در دمای بالا به NOx تبدیل شود، اما در سیستمهای کنترلشده با طراحی بهینه، با کاهش دمای پیک شعله میزان این آلایندهها به حداقل میرسد.
ایجاد پایداری شعله: وجود مقدار معینی نیتروژن موجب تعادل حرارتی و پایداری شعله در محدودهی دمایی مورد نیاز میشود.
| نوع احتراق | ترکیب گازی | دمای شعله (°C) | مزایا | معایب |
|---|---|---|---|---|
| احتراق با هوا | 21% O₂ + 79% N₂ | 1800–2000 | رایج، کمهزینه | تولید بالای NOx، بازده پایین |
| احتراق با اکسیژن خالص (Oxy-fuel) | 100% O₂ | 2600–3000 | بازده بالا، آلایندگی کم | نیاز به خنکسازی، هزینه بالای تولید O₂ |
| احتراق Oxy–N₂ کنترلشده | 30–90% O₂ + مابقی N₂ | 2000–2500 | بازده مطلوب، دمای قابلکنترل | نیاز به سیستم دقیق تزریق و کنترل |
طراحی سیستم احتراق Oxy–N₂
طراحی این سیستم شامل اجزای کلیدی زیر است:
مولد اکسیژن و نیتروژن: معمولاً از فناوریهای جداسازی هوا مانند PSA (Pressure Swing Adsorption) یا تقطیر برودتی برای تولید گازهای خالص استفاده میشود.
سیستم اختلاط دقیق گازها: نسبت اکسیژن به نیتروژن با استفاده از کنترلرهای جرمی (Mass Flow Controllers) تنظیم میشود تا شرایط احتراق پایدار حفظ گردد.
مشعل چندمرحلهای: طراحی مشعل بهگونهای است که تزریق اکسیژن در چند نقطه صورت گیرد و ناحیهی شعله یکنواخت و بدون نقاط داغ باشد.
سیستم بازیافت گازهای خروجی (Flue Gas Recirculation): بخشی از گازهای داغ خروجی شامل CO₂ و H₂O دوباره به ورودی بازگردانده میشوند تا دمای احتراق کاهش یافته و راندمان افزایش یابد.
مزایای فنی و زیستمحیطی
فناوری Oxy–N₂ مزایای چشمگیری نسبت به احتراق سنتی دارد، از جمله:
کاهش انتشار آلایندهها: تولید NOx تا بیش از ۸۰٪ کاهش مییابد، زیرا دمای پیک شعله کمتر و توزیع حرارتی یکنواختتر است.
امکان جذب و ذخیرهسازی CO₂ (CCS): گاز خروجی عمدتاً شامل CO₂ و بخار آب است که جداسازی و فشردهسازی آنها سادهتر میشود.
بهبود راندمان حرارتی: به دلیل استفاده از اکسیژن خالص، انرژی سوخت بهتر مصرف میشود و حرارت ویژهی بالاتری به دست میآید.
قابلیت انطباق با سوختهای مختلف: از گاز طبیعی تا زغالسنگ و زیستسوختها را میتوان با تنظیم نسبت O₂/N₂ بهینهسازی کرد.
کاهش هزینهی نگهداری تجهیزات: کنترل دمای شعله و کاهش خوردگی، عمر مفید مشعلها و دیوارههای نسوز را افزایش میدهد.
چالشها و محدودیتها
در کنار مزایا، این فناوری با چالشهایی نیز روبهرو است:
هزینهی تولید اکسیژن: اگر از اکسیژن مایع یا تقطیر هوا استفاده شود، هزینهی اولیه و انرژی مصرفی بالا است.
نیاز به کنترل دقیق ترکیب گازها: کوچکترین انحراف در نسبت O₂/N₂ میتواند دمای شعله را از محدودهی ایمن خارج کند.
خطرات ایمنی در کار با اکسیژن خالص: افزایش ریسک آتشسوزی و انفجار در صورت نشت اکسیژن وجود دارد.
طراحی پیچیدهی مشعلها: بهینهسازی الگوی جریان و اختلاط گازها نیازمند تحلیل CFD و طراحی دقیق است.
کاربردهای صنعتی فناوری Oxy–N₂
کورههای فولاد و فلزات غیرآهنی: کنترل دمای یکنواخت و کاهش اکسیداسیون فلزات.
نیروگاههای حرارتی و توربینهای گازی: افزایش بازده و کاهش تولید NOx.
صنایع شیشه و سرامیک: دمای بالا و احتراق تمیز برای بهبود کیفیت محصول.
صنایع سیمان: افزایش بهرهوری سوخت و کاهش آلایندگی دودکش.
احتراق در محیطهای بسته (Submerged Combustion): مانند فرآیندهای ذوب و تبخیر که به شعلهی پایدار و بدون آلودگی نیاز دارند.


بدون دیدگاه